Ergens op een maandagavond riep Hiacinthe mij. Tom, kom eens op de bank zitten. Ik dacht, dat wordt nog gezellig, want de laatste tijd was het eigenlijk helemaal niet fijn. Toen ik naast ze zat, kwam de aap uit de mouw. Morgen krijg je een brief van mijn advocaat, ik wil scheiden!
Ja, dan sta toch effe voor paal. Hoe zo scheiden? We hebben het toch goed samen en met de kinderen? Nee, morgen krijg je een brief. Ik was totaal overrompeld en werd natuurlijk boos. Wat moet ik nu? De hele toekomst ligt in duigen. Niet alleen mijn toekomst, maar ook die van mijn kinderen. Maar Hiacinthe was onvermurwbaar, ze zei geen woord.
De volgende dag kreeg ik inderdaad een brief van haar advocaat, dat ik over twee weken bij de rechter moest verschijnen. Na dit nieuws ben ik eerst gaan kijken voor een advocaat, wat natuurlijk een helse opgave is. Vindt maar eens iemand op zo’n korte termijn. Ook ben ik gaan praten met een sociaal pedagoog, om te kijken of er enige vorm van overleg mogelijk was. Helaas Hiacinthe’s plan stond vast! Er werd gescheiden en zonder overleg met mij en dat na 19 jaar huwelijk!